Achteraf kan ik er wel om lachen, lachen omdat Peter mij een rekensommetje heeft voorgehouden. Het rekensommetje dat achteraf niet klopte maar mij wel tot het einde liet lopen.Het verhaal gaat zo; rondje Deelerwoud staat op het programma. Vorige keer dat ik dit rondje liep was in de voorbereiding van mijn marathon vorig jaar. Het was toen koud en glad, ik kon mij vaag herinneren dat het een mooi rondje was. Hoeveel km het rondje is, geen idee..Deze keer merkte ik wel dat ik last kreeg van mijn 'ski'-bovenbenen, zwaar gevoel, maar zeker te doen. Na het afscheid nemen van de marathon-lopers, gingen wij (leken) terug, terwijl zij een rondje van 35 km(!) gaan maken.
Inmiddels lopen we op de Apeldoornseweg en slaan het bos weer in. Ik krijg het zwaar, bovenbenen worden betonblokken, het lopen gaat totaal niet makkelijk. En het niet makkelijke komt ook nogeens als Gerrie roept 'als we terug zijn hebben we 25km gelopen!'. '25 km? 25 km? dat kan niet', denk ik, en ik geloof dat Peter mijn verwarde blik in mijn ogen ziet. Hij stelt mij gerust; vanaf nu is het alleen maar naar beneden net als de A50 en we hebben nu 16 km gelopen, nog 4 á 5 km en dan zijn we er..Ik kikker ervan op, gelukkig het valt allemaal wel mee. Door afleidende gesprekken over mijn oma van 90 jaar, 60 jaar Margriet en dat soort verhalen, loop ik toch steeds zwaarder en zwaarder. Hoe kan dat nou? Ik moet toch gewoon 20 km kunnen lopen? Iedereen is lief, loopt terug om mij op te halen, het is werkelijk een leuke groep waar ik mee mag lopen. Uiteindelijk terug bij Ciko is de eindstand tóch 24,65 km, ik kijk onthutst naar Peter..écht? Ja, écht! Héél even vloek ik, hoe is het mogelijk..Coach P. je bent een mental coach van formaat.
Thuisgekomen staat de appeltaart klaar, achteraf is het lekker al dat geloop..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten