Ik en mijn Iphone

Mijn Iphone doet het niet meer..langzaam gaat het lampje uit en dood is tie. Ik zit in de auto en weet toch zeer zeker dat deze fototoestel/km-vastlegger/twitteraar op onvaste plekken/spelletjes voor achterbank /Linda /krant /Nu.nl /vogelverkenner /liedjesopslag /receptenboek /regenweter /agenda /rekenmachine /uitzendinggemist vannacht aan het stroom zat. Wat is dit toch? Ligt het aan het kabeltje in de auto? Gister bij mijn broertje liedjes op gedownload, wat dat het wat mijn Iphone liever niet wilde?
Ik weet het niet, wel weet ik dat heel veel ga missen met dit ding, mijn agenda bijvoorbeeld, welke afspraken staan erin? Ik zou nog bericht krijgen voor een training, nu weet ik niets. Wat erg. Wat erg te weten dat ik afhankelijk van dit ding ben. Wat erg.
Maandag gelijk naar de Apple-winkel, "meneer, hij wil niks meer", ik lijk wel bij een huwelijksbemiddelaar te zitten, man wil niks leuks meer met me doen en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan..Geruststellend zegt de meneer van Apple "volgens mij is de accu leeg", "nee, kan niet" zeg ik nog (zo stom ben ik toch niet??). "let maar op" zegt de schat van Appel en legt mijn Iphone aan het stroom.
Het duurt en duurt, minuten lijken wel uren, 'het wordt echt niets' denk ik radeloos. Blijf een beetje drentelen in de winkel en kijk cool bij het proberen van een Ipad (mijn volgende kadootje aan mezelf) en denk alleen maar 'hoe moet mijn leven zonder?'. De Schat zegt; "ga maar even winkelen en kom over 15 minuten terug, echt het heeft even tijd nodig". Ik ga weg, en heb eigenlijk helemaal geen zin in winkelen, ik wil dat mijn Iphone het doet!
Na precies 15 minuten sta ik weer in het Appelziekenhuis, de Schat met mooie bruine ogen lacht mij toe en zegt "hij doet het!". Ik geloof het niet ,ik kijk en ja, mijn Iphone is tot leven gekomen, smsjes stromen binnen..Ik en mijn Iphone, het is een waar liefdesverhaal.